علم دینی به دلیل انتساب به دین، علاوه بر عقلانیت و کارآمدی باید از ویژگی حجیت و استناد به دین نیز برخوردار باشد. بنابراین گزاره‌های «علم اخلاق اسلامی» اولاً باید مستند به مدارک و منابعی باشد که از منظر دینی، معتبر شمرده می‌شوند و ثانیاً استفاده‌ی آن‌ها از منابع معتبر دینی نیز از منطق معقول و روش مشروعی برخوردار باشد. مراد از حجیت روایی، استناد گزاره‌های آن علم به منابع دینی است. در حوزه‌های علمیه معمولاً قواعد استنباط احکام از منابع دینی در دانش اصول فقه طرح و بررسی می‌گردد؛ اما به‌خوبی روشن است که عمده این قواعد ناظر به استنباط احکام فقهی بیان شده و برخی از آن نیز فقط در فقه کاربرد دارند. پژوهشگران علم اخلاق اسلامی لازم است برای استخراج احکام اخلاقی از منابع دین (قرآن و روایات) ضوابط و قواعد روشنی در اختیار داشته باشند. این قواعد و ضوابط که عناصر مشترک فرایند استنباط خواهند بود، لازم است در دانشی به‌نام اصول فقه‌الاخلاق یا قواعد تفقه اخلاقی، منقح شده باشند. بی‌شک بخش‌هایی از علم اصول فقه موجود را می‌توان در این فرایند به‌کار گرفت. اما قواعد خاصی نیز وجود دارد که اختصاصاً در استنباط گزاره اخلاقی کاربرد دارد و در اصول فقه موجود دغدغه آن وجود نداشته است. استنباط حکم اخلاقی از منابع دینی عنوان عامی است که شامل منابع مختلف مانند عقل و سیره معصوم نیز خواهد بود. ...